Film Jerzego Skolimowskiego stał się sensacją festiwalu w Cannes, skąd wyjechał z Nagrodą Jury. Opowieść o nas samych, odbijających się w wilgotnych oczach pewnego osiołka, zachwyciła artystyczną brawurą i młodzieńczą energią, choć firmuje ją swoim nazwiskiem 84-letni mistrz europejskiego kina.„IO”, który dołączył również do wyścigu po Oscary, jako oficjalny polski kandydat do Nagród Amerykańskiej Akademii Wiedzy i Sztuki Filmowej

Oglądany z perspektywy zwierzęcia, świat wydaje się tajemniczą zagadką. IO, szary osiołek o melancholijnych oczach, spotyka na swojej drodze ludzi dobrych i złych, doświadcza radości i bólu. Jego losem rządzi przypadek, który w sekundę zmienia szczęście w rozpacz, a smutek w nieoczekiwaną błogość. Ale IO ani na chwilę nie traci swojej niewinności.

Skolimowski tworzy prostą, lecz oszałamiającą wizualnie, uniwersalną przypowieść o kondycji współczesnego społeczeństwa, o braku równowagi między światami człowieka i zwierzęcia. To również cudownie poetycki film o potrzebie wolności i ubezwłasnowolnieniu. Polski mistrz nie boi się eksperymentować, kamera Michała Dymka wykonuje niezwykłe akrobacje – efektem jest dzieło hipnotyzujące i bardzo świeże, jakby realizował je zachwycony możliwościami współczesnego kina młodzian. Taki jest Skolimowski – wiecznie nowofalowy, poszukujący, pełen brawury i pewny siebie. Jak dobrze, że go mamy.